ÇALIŞKANLIĞI HERKESE ÖRNEK ÇİZER

EDİTÖR: NEFİSE DİLVİN SIĞIRCIOĞLU 

Yeni sayımızda sizler için on parmağında on marifet biriyle dolu dolu bir röportaj gerçekleştirdik. Şimdiye kadar yaptıklarıyla ve hiç yitirmediği azmiyle sizlere ilham olacağını düşünüyoruz. İşte, karşınızdaaa! Yazar, çizer, tasarımcı, öğretmen ve aynı zamanda dergimizin görsel yönetmeni Eda Gizem GÜLLÜ. Keyifli okumalar dileriz.

Hem bir çocuk kitabı çizeri hem de bir yazar olarak bu iki yetiden ilk önce hangisini keşfettiniz kendinizde?

Zaman zaman arkadaşlarımla konuştuğum bu meseleyi sormanız beni tebessüm ettirdi. Böylesi anlarda çizerliğim yazarlığımdan önde diyorum hep. Zira daha eskiye gidersek elime kalem aldığım ilk an bile resim yapmaya çalışmış biriyim. Yazmaya da çizmeye de oldum olası merakım olsa da çocuk kitapları özelinde önce çizerliğimi keşfettim diyebilirim.

Çizmeye ve yazmaya dair gerekli olan ilham bazen kesildiğinde bunu tekrar harekete geçirmek için neler yapıyorsunuz?

İlham, çalışmakla daim olur diye düşünen biriyim ben. O yüzden çalışmadığım, bir şeyler üretmek için çabalamadığım bir gün dahi yok. Buna rağmen ilham konusunda eksiklik hissediyorsam gözümü dört açıp gözlem yapıyorum. Etraftaki dükkân isimlerinden, apartmanın panosundaki duyurulara kadar her şeyi okur ve izler hâle geliyorum. Hatta Kocaayak’ta yayınlanan öykülerimden birinin ilhamı bizzat böyle gelmişti. Bunun dışında çocuk kitaplarına tekrar göz atmak, çocuklarla sohbet etmek ya da farklı sanat disiplinlerinden ilham almak insanı gerçekten besliyor. İlham beklemekle değil, harekete geçmekle geliyor.

Çizim yapmak, kelimelerle çizmek demek olan yazma eyleminden sizce nerede ayrılıyor?

Ben bir sahneyi çizimle anlatmanın daha net olduğunu düşünüyorum. Belki de bu düşünce benim kendi yetimden kaynaklanıyor olabilir. Kelimelerle anlatmak istediğinizde sayfalarca sürecek sahneleri, çizerek anlatmak istediğinizde tek bir kare yetebiliyor. Üstelik kelimelerle anlattığınızda herkesin zihninde bambaşka sahneler canlanabilir ki bu esasında çok güzel bir durum. “Sahne” kelimesini yanlışlıkla kullanmadım. Çünkü çizim bir sahneyi aktarmak için yeterli olsa da bir “hikâyeyi” anlatmak için her zaman yeterli değil. Kelimelerle daha güçlü detaylar çizebilirsiniz. Çok uzattım sanıyorum ama sözün özü ben ayrıldıklarını düşünmüyorum, birbirlerini tamamladıklarını düşünüyorum.

Çizim alanında gelişmek isteyenlere neler tavsiye edersiniz?

En önemli tavsiyem çizim yapmaktan asla vazgeçmeyin. Birkaç gün önce kendi sürecim üzerine düşündüm biraz. Çocuk kitabı resimlemeye merak salmamın üzerinden tam beş yıl geçmiş. (Sosyal medya sağ olsun, bu tip şeyleri hatırlatmakta üstüne yok.) Beş yıl önce bu yola çıktığımda bir çizgiyi çekerken bile karnıma ağrılar girerken şimdi, o günkü Eda’nın hayal bile edemeyeceği şeyleri hiç düşünmeden çiziyorum. Bu sözlerimle çok iyi çizdiğimi iddia ettiğim zannedilmesin. Henüz yiyecek sayısız fırın ekmeğim var. Demek istediğim ne kadar çok pratik yaparsanız eliniz o kadar çok çizim yapmaya alışıyor. Bisiklet sürmek gibi düşünün. İlk defa bisiklete bindiğinizde pedalı bir milim dahi ilerletirken ne terler döktüğünüzü hatırlayın. Sonra da sürüp tecrübe kazandıkça artık düşünmeden ve zorlanmadan nasıl da hızlandığınızı aklınıza getirin.

Pratik yapmanın yanı sıra gözlem de çok çok önemli alanımızda. İllüstratörleri takip edin, ilham alabileceğiniz sitelerdeki illüstrasyonlara bakın, çocuk kitaplarını inceleyin. Çok ama çok sayıda çocuk kitabı inceleyin. Ben buna “gözünü eğitmek” diyorum. Bu incelemeler sonucu gözlemlediklerinizi uygulamaya çalışın. İlk etapta beğendiğiniz illüstratörlerin çizimlerini -ortaya çıkanın sizin eseriniz olmadığının bilincinde olarak- taklit edebilirsiniz. Farklı tekniklere açık olun, tek bir teknikte takılı kalmayın. Sadece dijital çalışmak zorunda değilsiniz, kaleme boyaya da bulaşın.

Çevrim içi atölyelerin bu dönemde çok iyi bir fırsat olduğunu düşünüyorum. İmkânınız varsa beğendiğiniz çizerlerin atölyelerine katılmanızı tavsiye ederim. Çünkü kendi kendinize belki bir yılda üstesinden gelemeyeceğiniz şeyleri bir ay gibi kısa sürede atölyelerde çözebiliyorsunuz.

Sanırım bu konuyu uzun uzun anlatasım varmış. Sorduğunuz için teşekkürler. 😊

Çocuk, çizim ve yazarlık bu üç alanı dercetmeye ne zaman karar verdiniz? Bu kararınız hayatınızı nasıl etkiledi?

Tam olarak net hatırladığım bir karar değil. Sanıyorum ki bu üç alanın bir araya gelmesi benim için doğal bir süreçti. Çocuklara hitap eden işler yapmayı her zaman istemiştim. Zaten öğretmen olarak yıllardır her gün çocuklarla bir aradayım. Resim yapmayı seviyorum, yazmayı seviyorum derken üçünün kesişim noktasında buldum kendimi. “Hadi ben çocuk kitabı yazarı ve çizeri olacağım!” diyerek çıktığım bir yol olmadı. Yol beni buraya getirdi. İyi ki getirdi.

Hayatımı ne kadar etkilediği, bana neler kattığı üzerine saatlerce konuşabilecek potansiyele sahibim. O yüzden uzatmadan özetlemem gerekirse kafamdaki bitmez tükenmez karmaşanın susmasını sağlıyor çocuklar için yazıp çizmek. Belki fazla duygusal ve klişe olacak ama çocuk Eda’nın mutluluğuna bürünüyorum bu sayede.

Çocuklar için renkler ve çizimler aslında yetişkinlere oranla bir tık daha ön plana çıkıyor. Gerek dikkat çekmek için olsun gerek onların hayal gücünü daha da geliştirmek adına olsun. Siz yetişkinlere çizim yapmakla çocuklara çizim yapmak arasında ne gibi farklar yakaladınız şu ana kadar?

Yetişkinler için çok az çizim yaptım diyebilirim. Üniversitedeyken karikatür çiziyordum. İkisini kıyaslayınca çocuklar için çizim yapmak benim için çok daha önde. Çünkü kabul edelim, biz yetişkinleri memnun etmek çok zor.😊 Çocuklar yeniliklere daha açık. Takdir etmekte zorlanmıyorlar hatta takdiri gözlerinde bile görebiliyorsunuz. Üstelik olgunlaşma sürecindeki bir hayal gücüne katkıda bulunduğunuzu bilmek insanı son derece motive eden bir durum. Ayrıca elbette çocuklar için çizmek daha eğlenceli. Çünkü renkler daha canlı, formlar daha esnek ve karakterler hayal gücünü zorlayacak kadar sıra dışı olabiliyor.