SALLANAN DÜNYA

Yazar: Ayşe Kevser Can

Editör: Merve Coşkun

Okulun sıradan bir günüydü. Sıradan bir günde sıradan bir sınıfa sıra sıra istiflenmişlerdi çocuklar. Derse girmeyi hiç sevmezlerdi, ne yapsalar okula gitmeyi kendilerine sevdiremeyen aileleri ve dersleri sevdiremeyen muallimleri arasında sıkışıp kalmışlardı. Dünya yansa umurunda olmazdı bu üç haylaz çocuğun. Hınzır, Muzır ve Feyzo.

“Çocuk demeye bin şahit ister!” diye söylenirdi öğretmenler odasındaki herkes. Bu bilgi kulaktan kulağa yayılsa da aslı astarının olup olmadığını ancak gören gözler bilirdi. Haftanın son gününün son dersinde kıtaların yer değişimini anlatıyordu Muallim Bedi. Yazı tahtasının hemen yanında, sınıfın ortasında, tavana asılı duran dünya maketinin kolunu çevirdi. Yerküre büyük bir gıcırtıyla sınıfın ortasına iniverdi. “Garçç.. Gurrç.. Gıırç..”

Dersin konusunu uygulamalı olarak öğretmeyi seven tek öğretmendi. İsminin anlamı yüzüne yansırdı her zaman. Çocukları çok sevmesiyle tanınan Muallim Bedi, sınıf defterini öğretmenler odasında unuttuğunu fark etti. Öğrencilerine konuyu kitaptan tekrar etmelerini ve sınıf defterini alıp hemen geleceğini söyledi. Tabii sessiz olmalarını da. Sınıfın sessizliği, rüzgârın ürküttüğü coğrafya haritasının sessizliğiyle bozulmakla kalmayıp, coğrafya dersinin sıkıcılığıyla da boğuşuyordu. Sanırsınız Kırkpınar meydanlarında öğrenciler dersle güreşmeye çıkmıştı. Ancak, bu monotonluğu bozan bir ses duyuldu: kıkır kıkır gülen üç öğrenci ve sallanan bir dünya küresi. Sınıfın derin sessizliği bir kahkaha patlamasıyla ortadan ikiye bölündü. Neden bölünsün? Nasıl bölünmesin ki? Sınıfın ortasındaki ilk sıranın hemen önünde dünya küresi ileri geri sallanmaya başlamıştı çoktan. Üç afacandan en küçükleri olan Muzır, küreye binmiş, keyifle sallanıyor ve dersi kaynatmaya çalışıyordu. Hınzır, adına yakışır şekilde sınıfı galeyana getirmekteydi. Feyzo ve sınıfın geri kalan öğrencileriyse küçük gövdelerine tezat ölçüdeki sesleriyle dillerinde bir ritim tutturmuş şarkı söylüyorlardı;

“Dünya sallanıyooor sen ne dersen deee…,

Dersler geçiyooor hiç farketmesen deee…”

Derken kapı açıldı ve Muallim Bedi şaşkınlıkla içeri girdi. Zaman ne de çabuk geçivermişti. Daha iki dakika önce bıraktığı sınıf ne hale gelmişti. Sınıfa bakarken, gözlerinin sınıfın ortasında sallanan dünyaya odaklanması çok da uzun sürmedi. Gözleri genişledi, kafasını salladı ve iç geçirdi. Öğretmenin şaşkınlıkla baktığı manzaraya öğrencileri yüzlerinde sevinç dolu bir ifade ile bakıyordu. Yaramazlık yaptıklarını biliyorlardı ama adeta frenleri bozulmuş bir araba gibi kendilerini durduramıyorlardı. Muallim, sınıfa doğru adım attı ve sakin bir ses tonuyla

“Ne yapıyorsunuz?” diye sordu, sesinin tonunda bir sertlik yok gibiydi. Öğrenciler, heyecanla cevap verdiler, “Dünyayı geziyoruz!”

Yüzlerindeki gülümseme, onların ciddi olamadıklarının kanıtı gibiydi. Muallim, bu kaytarma yöntemiyle öğrencilerin coğrafyayı daha iyi öğrenebileceklerini düşündü.

“Peki, o zaman dünyayı gezerek neler öğreneceksiniz?” diye sordu.

“Peki, madem dünyayı keşfetmek istiyorsunuz, o zaman sınıftan dışarı çıkıp gerçek dünyayı da keşfedin. Keşfettikçe öğrenebileceğinizi, öğrendikçe paylaşabileceğinizi de unutmayın. Yeni ödeviniz bu!” diye ekledi.

Öğrenciler, öğretmenin teklifine sevinçle karşılık verdi ve sınıftan çıkıp gerçek dünyayı keşfetmeye çoktan hazırdılar! En çok da Hınzır, Muzır ve Feyzo. Hınzır haylazlığına dair, Muzır kurcalamaya dair, Feyzo ise şarkı söylemeye dair iyice dikiş tutturmuşlardı hem sınıfta hem de teneffüslerde.

Bir küçük yaramazlık olayı, sınıftaki atmosferi değiştirmeye yetmişti. Öğrenciler, coğrafya derslerine eskisine nazaran daha istekli bir şekilde katılıyorlardı. Bir Kaytarma yöntemiyle, öğrencilerin öğrenme motivasyonu artmış ve coğrafya dersleri daha keyifli geçiyordu artık. Kimisi harita keşfine çıkıyor, kimisi araştırmanın keyfine dalıyor, kimisi de şarkı eşliğinde öğreniyordu.