ORTASIDAĞ KÖYÜ

Yazar: Zeynep Yıldırım

Editör: Hatice Davşan

Şef Editör: Behice Kavak

Türkiye’nin doğusunda bir köy vardır. Ortasında, eteklerinde ters lalelerin salındığı bir dağın yükseldiği; kayalarında kekiklerin bittiği, çocukların hoş kokulu bitkilerin arasında büyüdüğü güzel bir köy: Ortasıdağ köyü. Bu köyde evler düzlüklerde bulunur ama okul, dağın eteklerine yakın bir yerdedir. Böylece ters lalelerin, her ilkbahar baştan doğuşunu izler çocuklar. Vakti geldiğinde içlerine şifa saklanmış bitkileri toplarlar ve yağlarını çıkarırlar. Bazılarını kaynatır çayını içerler. Tıpkı bir aktar gibi tanırlar bitkileri.

Ortasıdağ köyünün çocukları çok şanslıdır. Çünkü iyi bir öğretmenleri vardır. Gülmek çocuklara şifadır, diyen ve her sabah sınıfını zorla güldüren bir öğretmen. Ha-ha-ha ile başlar güne. Sonra yine ha-ha-ha yeniden ha-ha-ha ve bir daha ha-ha-ha-ha derken sınıfça gülmeye başlarlar. Hatta çocuklar bu gülme işini iyice abartır. Kimi hayvan horultusu gibi sesler çıkarır. Kiminin burnundan sümükler, ağzından tükürükler fırlar. Bir tanesi de altına kaçıracak kadar güldüğü için yanında hep yedek pantolon taşır. Öğretmen Gülümser Hanım’ın köye geldiği ilk zamanlar bazı veliler her sabah kahkaha sesleri bitene kadar, endişeyle sınıfın camına yapışırlardı. Ama Gülümser Hanım, onlara bu şekilde güne daha enerjik ve berrak bir zihinle başladıklarını söylerdi.

Bir gün kekik kokularının yayıldığı, kahkaha seslerinin duyulduğu bu güzel köyün en yaşlıları Sevinç Teyze ve Kaşgöz Amca arasında tartışma çıktı. Birisi, “İlkbaharda yetişen kekikten çıkarılan yağ daha iyidir.” diyordu. Diğeri ise, “Sonbahar kekiğinin yağı daha şifalıdır.” diyordu. Çocuklar önce bu durumla hiç ilgilenmediler. Çünkü Kaşgöz Amca bir kaşını kaldırıp, öbür gözünü pörtleten; konuşmadan anlatan, istediğini yaptıran biriydi. Sevinç Teyze ise nazikçe konuşan ama sürekli öğüt veren biri. Kaşgöz Amca kızar, Sevinç Teyze nasihate boğar, çocukları sıkarlardı. Bu yüzden çocuklar bu ikisini gördüklerinde yollarını değiştirirlerdi.

Ancak çocuklar ne kadar ilgilenmese de çıkan tartışma git gide o kadar büyüdü ki sonunda köy “Teyzeciler ve Amcacılar” olarak ikiye ayrıldı. Teyzeciler, “Sevinç Teyze haklı, ilkbahar kekiği daha iyidir.” diyordu. Amcacılar, “Kaşgöz Amca haklı, asıl Eylül kekiği daha iyidir.” diyordu. Teyzeciler, amcacıları görünce yollarını değiştiriyorlardı. Amcacılar da teyzecilerden çöp bile almıyordu. Hatta imece usulü yufka, pişi, gözleme yaparken bile bir araya gelmiyorlardı. Çocuklar, mis kokulu gözlemeleri ve pofuduk pişileri iyice özlemişlerdi.

Aslında kekiğin hangi mevsimde toplandığının bir önemi yoktu. Mayıs ve Eylül arasında her vakit kekik toplanabilirdi. Önemli olan çiçekli olmasıydı. Gülümser öğretmen ve öğrencileri, bu hakikatin farkındaydılar. Baktılar büyükler bu işi çözemiyor, “E gözlemeleri de özledik, bir el atalım bari.” dediler. Bu saçma tartışmaya son vermek için ikindiden akşama kadar düşündüler. Sonunda akıllarına bir fikir geldi. Sevinç Teyze ilkbahar kekiklerinden, Kaşgöz Amca da sonbahar kekiklerinden yağ çıkaracak, bütün köyün önünde kâğıtlara damlatacaklardı. Kâğıtlardaki değişime göre de karar verilecekti.

Sonunda büyük gün gelmişti. Bütün köy Ortasıdağ Okulu’nun bahçesinde toplanmıştı. Rüzgâr, “Hadi bakalım, kim haklı görelim.” der gibi oradan oraya esiyordu. Ters laleler olacakları görebilmek için neredeyse düz laleye döneceklerdi. Yağlar kâğıtlara damlatıldı. Bir süre sonra her iki kâğıttaki yağ da uçtu ve kâğıtlar aynı oranda sarardı.  Yağların arasında bir fark olmadığı anlaşıldı.  Öğrencilerin velileri çok sevindi. “Ah, ne kadar zeki çocuklarımız var!” diye övünmeye başladılar. İki veli hariç: annem ve babam. Beni göremeyince merak edip geldiler. Köyün ortasındaki dağa çıkmış olanı biteni izliyordum. Şaşırmadılar tabii. Çünkü genelde buraya çıkar öyküler yazarım; özellikle gülümseten öyküler. Çünkü “Gülümsemek Rahman’dandır.” Ben büyüyünce hikâye yazarı olmak istiyorum. Bir gün hayallerim gerçek olacak inanıyorum. Hatta şu an sen okuyorsun bak! Gerçek olmaya başlamış bile.