KARTANESİ

Yazar: Seher Öztürk

Editör: Tuğba Atlı

Çizer: Kübra Bozot

Biliyor musun?

Hiçbir kar tanesi birbirine benzemezmiş. Bunu bana annem anlatmıştı.

O yüzden adımı Kartanesi koymuş.

Bugün okuldaki ilk günüm ve fark ettim ki gerçekten de hiç kimse birbirine benzemiyor.

Mesela ben, kar yağarken yere uzanıp yüzüme kar tanelerinin düşmesini çok severim. Böyle yapınca annem hep der ki; “Kartanesi, kar taneleriyle oyun oynuyor.”

Bazen, gökyüzündeki bulutlara bakıp karlardan o şekilleri yapmaya çalışırım. Annem gelir yanıma ve şeklin ne olduğunu tahmin eder. Birlikte çok eğleniriz.

Bakmayın şimdi suratımın asık olduğuna, aslında oldukça neşeli bir kutup ayısıyımdır. Burada kendimi biraz yalnız hissediyorum çünkü kimseyi tanımıyorum, kimse de beni tanımıyor.

Sanki koca dünyada yapayalnız kalmış gibi hissediyorum.

Keşke annem yanımda olsaydı.

Az önce bulutlara benzetmek için avcuma aldığım kartopunu öyle sıkmışım ki bir buz tanesi oldu.

Ben de şu an kendimi onun gibi hissediyorum. Bir kar tanesiyken burada sıkışıp soğuk bir buz tanesi oldum.

“Merhaba buz tanesi. Seninle oynayalım mı?” diye sordum avcumdaki soğuk buza.

Sonra o buz tanesi ile oynamaya başladık, sanki arkadaş olmuştuk. Bu bana çok iyi geldi.

Yorulmuştum.                                     

Buz tanesine sarılarak gözlerimi kapadım, uyumuşum.

Uyandığımda, buz tanesi erimişti. Ellerim sırılsıklam olmuştu.

Onun gittiğini görünce kendimi yine yapayalnız hissettim, gözlerimden yaşlar akmaya başladı.

Derken sırtımda bir el hissettim. Baktım bir penguen, küçük elleriyle bana sarılmaya çalışıyor.

Ardından başka bir el, bir kutup tavşanı beni teselli etmeye çalışıyor.

Sonra diğerleri de gelerek bana dokundular.

İşte o anda kalbim, tıpkı o buz parçası gibi erimeye başladı.

Arkadaşlık ne güzel bir şeymiş…