DÖNÜŞ YOLU

YAZAR: ZEYNEP YILDIRIM

EDİTÖR: ESMAHANIM YALÇIN

ÇİZER: TUĞBA AKTAŞ ÖZDEMİR

Bir ağaçkakansanız, hayat bazen gagalaması zor “balsa ağacı” gibi sert olur. Benimki bu sıralar öyle. “Oturup senin dertlerini mi okuyacağız?” diyorsanız, devam edin bence, buna değecek. Dünyanın bir ucunda, Türkiye’de bir avuç gönüllü insanın çıkardığı, Kocaayak Dergisi’nin beşinci sayısını okuduysanız çoktan tanışmışızdır. Ben Gila, bir çöl ağaçkakanıyım. Diğer ağaçkakanlar, kayın ağaçlarını falan gagalarken biz kaktüsleri gagalarız. Koca kaktüslere, onları yaralamadan yuvalarımızı inşa eder, su kaynağı olarak kullanırız. Çöllere gelen insanlar bazen yuvalarımızı talan ederek susuzluklarını giderirler.

Bir gün yuvam, susuz bir kuş tarafından yine bozulmuştu ve yenisini yapmam gerekiyordu. “Bıktım bu durumdaaan!” diye bir ötüşüm vardı ki civar kaktüslerdeki akrabalarım kuş sürüsü gibi tepeme üşüştü! Pardon, gibisi fazla. Herkes gelmişken, “Buralardan göç edeceğim, yeni yerler keşfedeceğim,” diye şakıdım. Ne zamandır aklımdaydı. İrili ufaklı ağaçkakanlar topluluğundan, “Tüh, dedesi Yitikgaga gibi olacak!” sesleri duyuluyordu. Dedemin asıl ismi, Cesurgaga idi. O da göç etmeye karar verip çölü terk etmiş, geri gelmemişti. Bir daha onu ne gören olmuştu ne duyan. Sonumun öyle olmasından korktukları aşikâr fakat şimdi navigasyon var, bizimkilerin haberi yok.

Duyurumu yaptıktan sonra yuvayı falan bırakıp havalara düştüm. Çöle gelen insanlardan ödünç aldığım GPS cihazını kullanarak yolumu buluyordum. Biz göç kuşu değiliz, belli bir miktar uçtuktan sonra mola veriyordum. Yolum uzun sürdü ama çok keyifliydi. Yolda verdiğim molalarda yaptığım tefekkürler bana çok şey katmıştı. Nice sonra bir ev gördüm, arka bahçesinde tam bana göre kocaman, rahat bir kaktüs vardı. Evde güzel sesli bir kız, şarkılar söylüyordu.

Kaktüsü mühendisliğimle oydum, mükemmel olmuştu. Kendimi oraya ait hissetmiştim. Bir şeyi kendiniz yaparsanız benimsersiniz. Birkaç hafta sonra arka bahçede takılırken Asiye’nin sallanarak tatlı tatlı şarkılar söylediği salıncağın bağlı olduğu dalda, gaga izlerine rastladım. Bunları bir ağaçkakanın yaptığı belliydi, kötü gagalanmış anlamsız kelimeler vardı. Dala gagalama yaparken oyarak yapıldığı için okurken ışık çok önemlidir. Işığın açısına göre yazılar değiştiği için kuşluk vakti, öğle, akşam, ay ışığında bile okumayı denedim ama nafile.  Bir de bereketli saatlerde uyumayayım, bakayım dedim. E, ne göreyim! Güneş’in ilk ışıklarında gayet net okunuyordu, “Eğer bu yazıyı okuyorsan ya kavuşmuşuzdur ya da ben vazgeçmişimdir. İmza: Deden pes etmez Cesurgaga!”

Neydi bu şimdi, pes etmez dedem vaz mı geçmişti? “Bu nasıl tezat!” diye günlerce itiraz ettim kendimce. Her sabah gidip yazıyı okuyor, dedeme söyleniyordum. Derken bir gün sessiz harfleri çıkarmak aklıma geldi. Çünkü ağaçkakanlar sesli harfleri kullanarak diğer canlıların bilmediği şifreli bir dil kullanır. Sessiz harfler çıkınca “eeuaııouoaaauuuuaaeaeiii” yani ağaçkakanca, “Sonora Çölü, Saguaro kaktüsü, en büyük yuccanın yanı” yazıyordu. Resmen açık adresti bu. Kaç yıl önce yazdı bunu, gitsem orada mıdır, Asiye’yi bırakacak mıyım? Kafama üşüşen uğultulu sorular biraz susunca geri dönmek üzere yola çıktım. Saguaro, Gila ağaçkakanlarıyla doluydu. Dedem, bütün sülaleyi toplamıştı. Daha en büyük yuccayı -yani o büyük ve gösterişli bitkiyi- bulamadan dokuz akrabamla karşılaşmıştım. Sonunda hayallerimin kahramanı dedeme kavuşmuştum. Çok benzediğimizi fark ettim. Çölde kalmamı istemişti ama ben Asiye’yi, kaktüsümü özlüyordum.

Dedeme gidip Asiye’ye neler öğrettiğimi, dostluğumuzu, hayatına dokunmaktan çok mesrur olduğumu anlattım. Çünkü birilerine iyi gelmek sizi de iyileştirir. Dedemin rızasını alıp geri döndüğümde Asiye elinde dürbün, adresin yazılı olduğu dala oturmuş, şarkı söyleye söyleye beni bekliyordu. Asiye’yle maceralarımı torunlarıma anlatmak için elbet Saguaro’ya döneceğim. Şimdi Asiye ile birlikte büyümek hepsinden güzel.

Dipçe: Asiye ile maceralarımızı merak ettiysen beşinci sayıdaki “Gila” hikâyemi okumalısın.