DOLUNAY VE CADI GAMA

Yazar: Özge Erkal

Editör: Aysel Yardımcı

Şef Editör: Behice Kavak

O gece Karanlık Orman’a bir çocuk daha bırakıldı. Ağaçlar arasında dolaşan baykuş uğultuları, dolunaya doğru tırmanıyor, diğerlerine yeni birinin geldiğini açık ediyordu. Özellikle de Cadı Gama’ya. Eline asasını alan cadı, avının tuzağa düştüğünü gören tilki gibi kulübesinin önünde biriken yağmur sularına şılap şılap basarak hızlı adımlarla yürüdü. Ardından onu takip eden tam 13 kurtla...

Sera Kasabası’nda günlerdir sanki dokunaklı bir rüzgâr esiyor ve asla durmuyordu. Sabah uyandıklarında kasabadaki bazı çocukların kurda dönüştüğü haberi keskin bir ok gibi her evin penceresinden içeri giriyordu. Aileler, kendilerini kontrol edemeyen çocuklarını şimdilerde adı karanlık diye anılan Yeşil Orman’a bırakıyorlardı. İlk defa karşılaştığınız bir şeye nasıl davranmanız gerektiğini çoğu zaman bilemezsiniz. Nitekim Sera Kasabası halkı da bilemedi ve tek çare olarak bunu buldu.

Cadı Gama’nın gölgesi, dolunayın ışığında yırtıcı bir kuş gibi gezinirken birden Layin’in üzerinde durdu. Duvarları eritebilecek kadar yumuşak bir sesle seslendi.

— Merhaba tatlım, aramıza hoş geldin. Terk edilmek üzücü olmalı. Bunu kafana takma. Ben ve kurt kardeşlerin senin yanındayız.

Layin’i hafızası, duyduğu sesin etkisiyle onu bir ay öncesine götürdü. Kasabadaki şenliklere herkes gibi Cadı Gama da katılmıştı. Baştan aşağı, aşağıdan başa ilginç giyim tarzıyla bütün gözler üzerinde toplanmıştı. Kasaba girişinde kendi halinde yaşayan, geçimini topladığı otları satmakla sağlayan, burnunun büyüklüğü ve sırtındaki kamburuyla cadı lakabını alnında taşıyan Gama, o gün görünmez olmaktan vazgeçmişti. İnsanlar çoğu zaman o yokmuş gibi davranırlardı. Kimse çocuğunun onunla arasında beş metre olmasına dahi dayanamazdı.

O günkü şenlik, bir çocuk şenliğiydi. Bu cıvıltılı manzarayı nefesini tutarak seyreden Cadı Gama, “Bugün diğer günlere benzemeyecek.” diye mırıldanırken, saçlarına yapışmış korkunç bakışlar, ağzından çıkan sözcükleri silip götürmüştü. Her köşeden istenmediğini haykıran seslerin içinde kaybolmuştu. Evet, Gama orada istenmemişti. “Bir çocuk şenliğinde ne işi var ki?” dediğinizi duyar gibiyim. Ama demeyin. Layin de o gün şenlikte aynen böyle söylemişti. Sonradan, sebebini bilmediği şeyler hakkında konuşmamaya söz verene dek. Ve Gama’yı bir daha gören olmamıştı.

Cadı Gama, hayatında hiç olmadığı kadar üzgün bir hâlde ayrılmıştı oradan. Söylenen sözler değil, çocukların gözlerindeki his kalmıştı kalbinin tam ortasında. KORKU. Hâlbuki Gama’nın yüreği çocuklarla inşa edilmiş bir gül bahçesi gibiydi. Bunun görünmesini engelleyenlere, öfkeyle bir iksir hazırladı. Bazen cadı lakaplılar da iksir yapabilirdi. Dolunayın gökyüzüne yerleştiği gecelerde, çocukların başucu sularına damlattı bu iksirden. Geri kalanını tahmin edersiniz.

Sera Kasabası sakinleri kurda dönüşen çocukları bir gün düzelir de gelirler diye her gece, Karanlık Orman’ın girişinde nöbet tuttu. En son Layin’in bırakılışıyla 14 çocuk eksilmişti.

Layin, Gama ve 13 kurt çocukla kulübeye vardığında renkli kurabiyeler ve limonatalarla karşılaştı. Gama, pencere kenarlarına inci gibi dizdiği mumları yakarken en mutlu anını yaşıyor gibiydi. Diğer kurtların onu pür dikkat beklemesi Layin’e burada acayip ya da harika bir şeyler olacağını hissettiriyordu. Gama yarım kalmış masalını anlatmaya devam ettiğinde dolunay çoktan gitmiş, bütün çocuklar eski hallerine dönmüştü.

O bir masal anlatıcısıydı ve dinleyicilerini kendisi seçiyordu. Uzun geceler, masallar aktı gitti ormanın içinden taa gökyüzüne. Geri dönen Layin ve diğer çocuklar hafıza kaybına uğramış numarası yaptılar. Gama ve çocukların sırrı, yıllarca açılmamış kilitli sandıklar gibi saklı kaldı. Bazen yeteneklerimizi göstermenin çok farklı yolları olabilir. Gama farklı yol tercih edenlerdendi. Şimdilerde hâlâ, ara sıra çocuklar kurda dönüşüyor. Bu durum Sera Kasabası’nın rutini hâline gelse de Cadı Gama için dolunayın olduğu her gece, masallar dilinden fışkırıp çocukların hayallerini yakalıyor.