BU DERGİ ÇOCUKLARA

Yazar: Eda N. Ş.

Editör: Zeliha Kılıç

Şef Editör: Behice Kavak

Yıl: 1869

Heyecandan bir o yana bir bu yana koşturuyordum. Validem bana artık durmamı söylüyordu ama nasıl yerimde durabilirdim? Her cuma, pederin eve aldığı Mümeyyiz gazetesinin çocuklara mahsus ekini çok seviyordum ve bugün gazetenin sahibi Sıdkı Efendi ile buluşacaktım. Büyüyünce gazeteci olmak istiyordum bu yüzden bir gazete sahibi ile tanışacak olmak beni çok heyecanlandırıyordu. Pederin elinden tutup buluşacağımız yer olan Camlı Han Matbaası’na gittik. Bugün cuma idi yeni gazete basılacaktı elbet.

— Efendim bendeniz ile sohbeti kabul buyurduğunuz için şükranlarımı sunuyorum.

— Senin gibi okumaya meraklı bir veledin isteğini nasıl geri çevirebilirim Ömer. Söyle bakalım Mümeyyiz’i okuyor musun?

— Teveccüh buyurdunuz efendim. Bendeniz Mümeyyiz ekini her cuma heyecan ile beklemekteyim.

— Peki neyini seversin Mümeyyiz’in?

— Çocuklara Mahsus Mümeyyiz’in her birinin farklı renkte basılması beni memnun ediyor. Hele içindeki zekâ suallerini, hikâyat ve latifeleri çok seviyorum ama en çok havadisler ilgimi çeker. Koca Mustafa oğlu Ahmed’in yaralanması havadisi beni derinden üzdü. Çocukların mektuplarını da merakla okurum.

— O zaman sen de bir mektup yaz Ömer, senin mektubuna da yer verelim.

— Pek âlâ bir memnuniyet ile mektubu yazacağım efendim. Dergide kendi yazımı görmek beni çok mesut edecek.

— Büyüyünce ne olmak istersin Ömer?

— Ben gazeteci olmak isterim efendim.

— Şimdi anlaşıldı bu merakın nereden geldiği. Mektebini ihmal etme, muallimlerini iyi dinle. Bunları yaparsan büyüdüğünde elbet gazeteci olursun. Tabii okumayı da sakın bırakma, hep oku oğlum.

— Sözlerinizi yerine getireceğim efendim. Sormak istediğim bir sualim var. Gazeteler ve dergiler hep büyükler için var. Çocuklar için bir dergi basma düşüncesi nereden cereyan etti?

— Ömer, insanları terbiye etmek küçükken olur. Ağaç yaş iken eğilir. Biz evlâdımızı ne kadar güzel yetiştirirsek, onlara güzel terbiye verirsek, ileride hepsi büyük adam olacaktır. Eğitim küçükken olur düşüncesi ile çocuklar için bir dergi çıkarmak istedim. Okudukları hikâyat, havadisler, fıkralar ile hayatı öğreniyorlar. Bir de elbette zekâ sualleri ve latifeler ile eğleniyorlar. Çocuk bu, ona hem öğretmeli onu hem güldürmelisin.

— Ben de gazeteci olduğumda çocuklar için çalışacağım. Onlara güzel eserler sunacağım nasip olursa.

— Aferin Ömer. Çocukları, senin gibi düşünüp, çalışan adamlar olduktan sonra bu devletin sırtı yere gelmez inşallah.

Daha sonra matbaada gazetenin ve derginin basımını izledik. İçim içime sığmıyordu. Her cuma elime aldığım derginin basımına şahitlik ediyordum. Sıdkı Efendi basılanlardan birini bana verip, “Al bakalım Ömer, bu senin nasibin. Her cuma okumayı ihmal etme,” dedi. Gazeteyi alıp teşekkür ettim. Peder ile eve dönerken sevinçten havalara uçuyordum.