BEN ÇOCUĞUM

Yazar: Nefise Dilvin Sığırcıoğlu

Editör: Ebrar Şahin

Şef Editör: Behice Kavak

Hava güneşli değildi bugün. Dün de değildi. Bir önceki gün de… Hatta ve hatta ondan önceki gün de… Güneş gelmeyi unutmuş gibiydi günlerdir. Bulutlarsa gıpgri bir dumanın içinden zar zor gözüküyordu. Sanki alışveriş merkezinden gri boyalar almışlar, onun en koyu tonunu bulutların üzerine kazak diye giydirmişlerdi.

Yıkık dökük taş duvarlı evlerin arasında yaşıyordu Mesut. Yaşadığı mahallenin ne zaman sesli bir çıngırağa dönüşeceği hiç belli olmazdı. Bazen çocuklar ağlardı. Bazen anneler çocuklarına sokakta oynadıkları için kızar, kaleye gol atan kaleci gibi arkalarından terlik fırlatırlardı. Hem de öyle bir kuvvetle ki sormayın! Hiç sekmezdi, vay canına! Tam isabet.

Pabuçlarıma bakıyorum, elime alıyor ve kokluyorum. Eyvah! Pabuçlarımdan barut kokusu alıyorum. Kuşlara bakıyorum. Kraker de artık gelmiyor bizim buralara. Bence beni hâlâ seviyor ama gelmekten korkuyor yanıma. Bazen olur öyle sonuçta.

Aaa, o da ne? Ayaklarım gıdıklanıyor, köstebek Matrak çıkageliyor toprağın altından. Yorulmuş belli. Üç yudum su veriyorum ona biraz da vişne. Teşekkür ediyor. Biraz konuşuyoruz. Sonra yüzünde koca bir gülümsemeyle geldiği gibi gidiyor. Ben de gülmek istiyorum. Sokaklarda gülüşmek yasak! Nasıl unuturum. Eve gideyim. Sağdan dönmeliyim.

Hava çok sıcak. Sıcak, duvarları terletip gıdıklıyor. Bizim evde tencerede çamaşırlar kaşıkla yıkanıyor. Annem yine öyle yıkıyor benim, kardeşlerimin, nenemin ve dedemin çamaşırlarını. Yorulmuş gözüküyor evimizin cumhurbaşkanı.

“Anne nasılsın?” diyorum. “İyi, güzel, dalgın.”

Ama iyilik, güzellik ve dalgınlık bakkalda satılmaz ki şaşkın? En iyisi ben sana limonlu soda alayım. Sen seversin. Hııı alamam kiii, bizim bakkal yıkıldı ya geceleyin! En iyisi Matrak’tan istemek. Evet, iyi fikir. Kesin onun evinin oralarda vardır. Ben çocuğum. Ben de bir şey isteyeyim.

Bir limonlu soda bir de limonlu dondurma seçeyim.