BAMBAMYA’NIN PLANI

Yazar: Elif Ertürk

Çizer: Rukiye Gündüzalp

Editör: Yasemin Kaçar

Şef Editör: Behice Kavak

Ben Bambamya. En başarılı olduğum konu başarısız olmak. Dondurmayı önüme dökmeden yiyememek, limonu sıçratmadan sıkamamak ve sabahları erken uyanamamak en eğlendiğim başarısızlıklarımdan. Ama yine de Yaz’ın bir türlü gelmediği o mayıs sabahına kadar gerçek eğlencenin ne olduğunu bilmiyormuşum. Üzerinden üç ay geçmesine rağmen o gün hâlâ gözlerimin önünde. Çünkü üzerinde uzun süredir çalıştığım bir planı gerçekleştirmek için bulunmaz bir fırsat yakalamıştım.

Yaz’ı hepimiz öyle çok özlemiştik ki. Şöyle minik bir güneş ışığı bile, çikolatadan sonra içilen su gibi içimizi rahatlatmaya yetecekti. Ama biz hâlâ dışarıya çıkarken paltolarımızı giymek zorundaydık ve üstelik ben üzerime dökecek bir dondurmaya da hasrettim. Bu Yaz kendini keçi mi sanıyordu? Gerçekten gelmemek konusunda inat ettikçe ediyordu. Sonunda babamın da içinde bulunduğu sözü geçecek bir grup insan Yaz’ı ikna etmek için Mevsimköy’e doğru yola çıktılar.

Babamın gidişi, planımın başlangıcı demekti. Bu oldukça ciddi ve de gerekli bir plandı. Çünkü annemi ancak ben kurtarabilirdim. İki ay önce bir gün babamla eve döndüklerinde fark ettim annemdeki değişikliği. Daha önce hiç yoktu böyle şeyler annemde. Gözleri aynı anda hem yorgun, hem enerjik, hem çok güçlü, hem korku dolu ve hem de ballı ekmek gibi tatlı bakmaya başlamıştı bana. Zamanla sanki üzerinden hiç atamadığı bir yükü taşıyormuş gibi görünmeye başladı. Bu yük, sabahın erken saatlerinde etkisini göstermeye başlıyor ve duyduğuma göre benim yatma saatimden sonra bile devam ediyordu. Annem çok enerji harcıyordu; benimle ilgileniyor, ev işlerini hallediyor ve yemek yapıyordu. Babam da anneme işlerinde yardım ediyordu tabii ama bu yeterli değildi.

Annemi yükünden kurtarmalıydım. Otururken, gezerken, yatarken her anımda düşünmeye başladım. Bunu nasıl başaracağımı bir türlü bulamıyordum. Ama hiç beklemediğim bir anda sağ gözümün biraz üstünde pasparlak yanan o ampulü gördüm. İşte aradığım plan bu ampulün içindeydi. Hemen içini açtım ve planı gözden geçirdim. Bu işe yaramazsa başka ne yarar bilmiyordum. O an kuyruğunu sallayan bir köpek kadar heyecan doluydum.

Planım adım adım şu şekilde işleyecekti:

1. Babanı evden çıkar. (Bu konu Yaz sayesinde çözülmüştü.)

2. Annene bir kıyafet takımı hazırla. (Bu konuda da pek başarılı olduğum söylenemez.)

3. Anneni giyinme odasına getir ve kıyafeti ona göster. (Ah, umarım hoşuna gider).

4. Annenden giyinmesini rica et ve üzerindeki tüm kıyafetleri de hazırladığın kutuya koymasını söyle. (İşte bu en can alıcı nokta! Çünkü önceki kıyafetler ile yük de üzerinden çıkacaktı.)

5. Odadan çık ve kutuyu bekle.

6. Kutuyu kaptığın gibi çöpe at ve koşarak eve geri gel!

Bu bence çok basit ama etkili bir plandı ve işler yolunda gitmeyene kadar da kendimden oldukça emindim. İlk iki adımı kolaylıkla tamamladım. Annemin yükünün zahmetine rağmen üçüncü adımı da hallettim. Ama dördüncü adıma gelince annem üzerini çıkarmadan kapıya doğru gittiğimi görüp koluma dokundu ve elime bir şey tutuşturdu. Bu annemin kıyafetlerinden bir parça değildi, bu olsa olsa annemin yükü olabilirdi!

Bu yük sandığımdan çok farklı görünüyordu, bir kere kımıldıyordu. Havada yüzermiş gibi hareketleri ile aklıma kaplumbağaları getirdi. Bir de en sevdiğim erikler gibi iki kocaman gözü vardı. Pırasa gibi dümdüz saçları ile de anneme benziyordu. Zaman durmuştu sanki ve ben dalıp gitmiştim elimdeki bu varlığa, annemin beni izlediğini bile fark etmeden. Planım ile ilgili bir hata yaptığımı, bir şeyler söylemem gerektiğini hissettim ve belki de denilebilecek en saçma şeyi dedim.

“Anne bu nedir?”

Bu soru annemi bir anlık oldukça şaşırttı ama sonra,

“Senin kardeşin Pımpırasa,” dedi.

“Artık hep bizimle mi kalacak?”

“Evet, Bambamyam benim. Ve senin de en yakın arkadaşın olacak,” cevabı ile sanki bilmediğim tüm soruların cevabını almışım gibi sevindim. Hazırladığım plan gitmişti aklımdan. Pımpırasa ile yapabileceğim ve belki de yapamayacağım şeylerin hayalini kurmaya başlamıştım. Yük meselesini ve planımı anneme anlatmamaya, bunun sadece Pımpırasa’yla benim aramda bir kardeş sırrı olarak kalmasına karar verdim.

O gün babamlar da Yaz ile döndüler. Ama öncesinde bir pazarlık yapmışlar Yaz ile kardeşleri için. Kimsenin Deniz’e çöp atmaması, Orman’ı kirletmemesi üzerine söz vermişler. Yaz, kardeşlerinin güvende olmasının rahatlığı ile yeniden misafirimiz oldu. Güneşin, Yaz’ı görünce gülümsemesi ile alınlarımızda yeniden terler belirdi. Tişörtüm de dondurma ile lekelendi.

Pımpırasa’nın sonsuz oyun arkadaşı Bambamya oldum artık ve bu da benim en başarılı başarısızlık öyküm.